21 września, 2022

Niezwykle piękny zapach

Pierwszym z trzech polskich świętych, których ciała cudownie się zachowały, a których Joan Carroll Cruz umieściła na liście Niezniszczalnych, jest św. Stanisław Kostka.

Muszę tu jednak wyraźnie zaznaczyć, iż w przeciwieństwie do ciał św. Jozafata Kuncewicza i św. Andrzeja Boboli, ciało Stanisława Kostki nie zachowało się do naszych czasów. Nie ulegało natomiast najmniejszemu rozkładowi przez pierwsze dwa lub trzy lata po śmierci.

Mały szlachcic

Mały szlachcic, herbu Dąbrowa, którego w przyszłości papież Jan XXIII miał ogłosić patronem Polski, przyszedł na świat 28 grudnia 1550 roku. Był drugim z siedmiorga dzieci kasztelana zakroczymskiego Jana Kostki i jego żony Małgorzaty. Gdy Staś ukończył 14 lat, razem ze starszym bratem Pawłem został wysłany do Wiednia, by tam kontynuować naukę w jednej z jezuickich szkół. Nad modrym Dunajem, nastoletni Staś rozwijał się nie tylko intelektualnie, ale przede wszystkim duchowo. Tuż przed świętami Bożego Narodzenia 1565 roku ciężko zachorował i w czasie choroby przeżył dwa doświadczenia mistyczne. Najpierw ujrzał przed sobą św. Barbarę, która w towarzystwie dwóch aniołów przyniosła mu Komunię Świętą. Wcześniej prosił o przyniesienie Wiatyku przez księdza, jednak właściciel domu, w którym Staś mieszkał, nie wpuścił kapłana do środka. W drugiej wizji Matka Boża z Dzieciątkiem na ręku pochyliła się nad nim i oddała mu w ramiona małego Jezusa. Od Maryi miał również usłyszeć polecenie wstąpienia do zakonu jezuitów. Następnego dnia Staś wyzdrowiał. Rodzice kategorycznie zabronili mu pójścia drogą zakonną.

Za głosem serca

Mimo ich sprzeciwu siedemnastoletni Stanisław postanawia ruszyć za głosem powołania. Najpierw ucieka z wiedeńskiej szkoły, a potem trafia do nowicjatu w Rzymie. Jako osiemnastolatek składa śluby zakonne. Niestety, jeszcze tego samego roku, 15 sierpnia, w święto Wniebowzięcia Maryi, które miał w szczególnej czci, umiera na malarię, a na jego pogrzeb przybywają tłumy.

Ekshumacja

W 1570 roku, dwa lata po jego śmierci władze kościelne udzielają zgody na ekshumację szczątków Stanisława, gdyż jeden z domów zakonnych serdecznie i nieustająco prosi o jedną z kości młodziutkiego Kostki, na relikwię. Kiedy grób otwarto znaleziono nienaruszone ciało. Gdy okazało się, że ciało nie nosi najmniejszych objawów rozkładu, natychmiast zrezygnowano z pobierania kości na relikwię. Niektóre przekazy podają, iż nad ciałem Stanisława unosił się nieznany, piękny i delikatny zapach. Gdy kilka lat później, w trakcie procesu kanonizacyjnego, otwarto trumnę ponownie szczątki świętego były już w naturalny sposób zredukowane. Grób św. Stanisława Kostki po dziś dzień znajduje się w murach rzymskiego kościoła św. Andrzeja. Na koniec dodam, że Stanisławowi naród polski przypisuje zwycięstwo, odniesione nad Turkami pod Chocimiem w 1621 roku. Dnia 10 października bowiem, w czasie bitwy, nie jaki ojciec Oborski, jezuita, miał wizję św. Stanisława Kostki, który pośród obłoków błaga Matkę Bożą o zwycięstwo nad Turkami.

Wróć do listy aktualności